داستان: برنامه امتحانی

بیاد دارم، سالها قبل در دبیرستان، ایام امتحانات، برنامه امتحانی ام  را اعلام کرده بودند تا اینکه من بر اساس آن برنامه ای تنظیم، و شروع به درس خواندن نمودم.

از خاطرم نمی رود، برنامه ام برای روز دوشنبه امتحان جغرافیا را نشان می داد. حقیر با جدیت تمام و سعی فراوان خط به خط کتابم را حفظ کرده بودم. واقعا خنده دار است، حتی به کمک قهوه خوردن شب را نخوابیده، فقط درس می خواندم و درس، به شکلی که از خودم فقط انتظار نمره بیست داشتم و هرگز نمره کمتر من را راضی نمی کرد.

تا اینکه روز دوشنبه برای امتحان، به مدرسه که رفتم متوجه شدم عجب فاجعه ی دردناکی رخ داده است، چرا که بچه های مدرسه همگی کتاب معارف اسلامی دستشان بود و به سختی مشغول مطالعه بودند.

داستان: اسکلت

میدانیم تربیت بر اساس درس گرفتن کوچکترها از بزرگترهاست. پس بجاست به جای نگاه همراه با حقارت به جد گرامی مان، نزد او رفته و گفتگویی دوستانه داشته باشیم.

اسکلت عزیز

من چند خبر کوتاه برایت دارم. اجازه میدهی برایت بگویم.

خواهش میکنم فرزندم، بفرمائید.

      -      عرض کنم پس از اینکه شما مرحوم شدی، شما را  بدون هیچ توشه ای در قبر گذاشتند در حالیکه دست هایت خالی و چشمهایت بسته بود.

-          همه ی نزدیکان بشدت متاسف بوده، گریه های زیادی کرده و سپس برای شما مجالس باشکوهی تدارک دیدند که همگی بزودی گذشت.

-          بعد از آن مسئولیت کارگزینی اداره را به آقای نوبتیان دادند.

-        اموالت را فرزندان بین خود تقسیم و هر کدام به دنبال زندگی خودشان و درگیر مشکلات خودشان، روزهایشان را  با عجله به هفته، هفته هایشان را  به ماه، و ماه هایشان را به سال تبدیل میکنند.

-       خانه ای که با هزاران مشقت در محله ی مورد نظرت و با نقشه ی مورد علاقه ات ساختی را به عنوان منزل کلنگی فروخته و دیگران آنرا دوباره چند طبقه ساخته و در آن ماوا گرفتند.

-          می بینی که ابتدا سالی یکبار به مزارت می آمدند ولی بزودی مزارت گم شد و به فراموش خانه ی تاریخ رفت

اسکلت با شنیدن این سخن ها سکوت معنا داری کرد و پس از مکث نسبتا طولانی متفکرانه با حالتی دلسوزانه گفت:

فرزند عزیزم

خوب است توهم بدانی که:

داستان: مسابقه

صبح جمعه بود، در کوچه ایستاده بودم و بازی بچه ها را نگاه میکردم که در همین حال خاطرات گذشته بدون تصمیم قبلی به سراغم آمد.

بیاد آوردم در همین کوچه، چه مسابقات مهمی که تدارک  نمی دیدیم و برگزار نمی کردیم. بچه های کوچه ی ما با بچه های کوچه کناریمان، بچه های تیم عقاب  را میگویم، هر کدام یک تیم قدرتمند داشتیم و با هماهنگی قبلی با هم مسابقه میدادیم. واقعا چقدر مسابقات برایمان مهم و حساس بود. همیشه با تلاش و کوشش فراوان مسابقه را دنبال می کردیم به شکلی که تا آخرین لحظه و تا آخرین فرصت مبارزه ادامه داشت و ما تحت هیچ شرایطی راضی به واگذار کردن مسابقه نمی شدیم.